Geçtiğimiz günlerde bir filme gittim; beni tanıyanlar ‘ Sinemaya Olan Tutkumu ‘ bilirler. Filmin müziği dikkatimi çekti: “ Laf aramızda özleniyorsun buralarda “ diyordu ve peşine de “Canım yanıyor senden ne haber orada, ne çok değiştin seni zor tanıdım” diye ekliyordu.
Şarkıyı tutmuştum hemen not aldım telefonuma zaten, şu an da şarkıyı dinleyerek yazıyorum. Yazmayı çok özledim, inanın sizlere bunu hangi kelimelerle anlatsam bilemiyorum. Hayatımda pek nadir şeyi bu kadar özlemişimdir, yazılarımı takip eden okuyucularım bilirler aslında ama okumayanlar, yazılarımla ilk kez tanışanlar ya da yazılarımda art niyet arayarak okuyanlar için aynı şeyleri söyleyemeyeceğim. Zaten yazı yazmaya da neredeyse çekinir oldum; illa bir yerlere çekecek yer bulmaya çalışıyorlar. Oysa beynimdekilerin azıcık farkında olsalar; bana hak verecekler.
Şarkıdan bahsettim ama pek detaya girmemiş gibi oldum kusuruma bakmayın ama insanlar çok değişiyor be… Ne sözlerine güven oluyor ne de hareketlerine… Bunu insan ilişkilerinde devamlı görürdüm de ilk kez bu kadar yakından siyasetin derinliklerinde gördüm. Arkasından küfür ettiği insanın zafer karesinde yer olacak kadar iki ne ikisi üç – dört yüzlü insanlar gördüm. Yazık, yanına gittiği insan için de yazık. Düşünsenize yanınızda burnunuzun dibinde bir hafta öncesine kadar size küfür eden insanlar var ve sen bunu bilmiyorsun. Çok profesyonel bir oyunculuk var çünkü ortada.
Bazen diyorum ki “ Çocukluğumuzda yaptığımız saatlerce süren gazozuna maçları özledim; gelecek - memleket kaygısı yoruyor insanı, uykularımı kaçırıyor. “ Haksız mıyım diye soruyorum kendime? Sonra da aklıma; ne yoktan insanlar için endişelendiğimiz, tedirgin olup merak ettiğimiz kişiler geliyor ve ben, birkaç kat daha fazla seviyorum siyaseti, mücadele etmeyi, kafa patlatmayı ve nicelerini…
Bir insanın hem dili hem sözleri hem gözleri aynı anda nasıl yalan söyler demeyin; çok profesyonel insanlar tanıdım; işlerinin ehliler yemin ederim. Bu sözlerimi sadece siyasi düzlemde düşünmeyin, ikili – üçlü insan ilişkilerimde de denk geldim. Yok, arkadaş kendimden şüphelenirim de ondan şüphelenmem dediğimiz herkes bizleri yanılttı değil mi? Toplumsal bir yaraya parmak bastığımın farkındayım da ben fazla olayı büyütmek istemiyorum; kendilerini nimetten saymasınlar. Onlar kocaman bir yalanlar ve yalanlarıyla dolu bir bataklıkta yok olacaklar.
Biliyorum farkındayım; konuşsam faydası yok ama susamıyorum…
