İlkokulda bir teneffüste yakalamaç oyunu oynamıştık üst sınıftan öğrencilerle...Benden üç yaş büyük bir erkek arkadaş benim ortopedik sağlık sorunum nedeniyle çok hızlı koşup kimseyi yakalayamadığımı fark edince önlüğünün ucunu tutup eline vererek “tut önlüğümü, beni sen yakalamış ol” dedi...Arkadaşın önlüğünden tutup yakalananların tutulduğu bahçenin köşesine götürüverdim onu.Bu arada diğer arkadaşlar aferin der gibi hayranlıkla bana bakıyordu...O kadar mutlu gururlu olmuştum ki....
Ne kadar ince, ne kadar naif bir harekette bulunmuş değil mi? Nasıl güzel bir yüreği, anlayışı varmış...
Futbol oynayan arkadaşlarım bende oyuna katılayım diye beni kaleci yaparlardı...ya da beden eğitimi dersinde basketbol oynuyorlarken ben yanlarına geldiğimde benim oynayabildiğim voleybola çevirirlerdi oyunu...
Elimde ağır birşey gördüklerinde benden alıp taşırlardı...
Bugün otizmli çocuklarla ilgili haberi duyunca üzüldüm herkes gibi...
Ne oldu da veliler sağlıklı çocuklarından otizmli ya da engelli çocukları ayırmak, uzaklaştırmak istiyor...Ne oldu ki çocuklar farklı özellikte olan arkadaşlarından uzak kalmaya çalışıyor ya da onları acımasızca üzüyor...Kim bu hayatı tam sağlıklı geçireceğinin garantisinde....
Yaratılanı Yaratan’dan ötürü sevmek, insana saygı sevgi nerede? 
Şükür ki iyi örneklerde var hala ama olumsuz durumlar günden güne artmakta...
Sevgiyle bakan, saygılı ailelerin çocuklarına geçiyor merhamet, saygılı bakış açısı yardımseverlik ve anlayış, inanıyorum...
Engelli ya da kilo, boy gibi fiziksel görünümlerdeki farklılıkların zenginlik olduğunu çocuklarımıza anlatmak lazım...Herkes özellikleriyle, farkları ile güzeldir...
Sevgiler....